Sādhunām Jīvanam

साधूनां जीवनम्
Sādhunāṁ Jīvanam
Kehidupan Orang orang Baik

कथा »»» Katha »»»Cerita

गङ्गातीरे एक: साधु: आसीत्।
स: साधु: उपकारं करोति स्म ।
य: अपकारं करोति तस्यापि उपकारं करोति स्म।
एकस्मिन् दिने स: गङ्गानद्यां स्नानं कर्तुं गतवान् ।
नदीप्रवाहे एक: वृश्चिक: आगत: ।
स: साधु: वृश्चिकं दृष्टवान् ।
तं हस्तेन गृहीतवान् ।
तीरे स्थापयितुं प्रयत्नं कृतवान्।
किन्तु स: साधो: हस्तम् अदशत् ।
साधु: तं त्यक्तवान् ।
वृश्चिक: जले अपतत् ।
पुन: साधु: वृश्चिकं गृहीत्वा तीरे स्तापयितुं प्रयत्नं कृतवान् ।
पुन: वृश्चिक: हस्तम् अदशत् ।
एवम् अनेकवारं साधु: वृश्चिकं गृहीतवान् ।
वृश्चिक: अपि अदशत् ।
नदितीरे एक: पुरुष: आसीत् ।
“साधुमहाराज ! अयं वृश्चिक: दुष्ट: “।
स: पुन: पुन: दशति ।
भवान् किमर्थं तं हस्ते वृथा स्थापयति ?
“वृश्चिकं त्यजतु ” इति उक्तवान् स: ।
तदा साधु: उक्तवान् -” वृश्चिक: क्षुद्र: जन्तु:।
“दंशनं तस्य स्वभाव: “।
“स: स्वस्य स्वभावं न त्यजति”।
“अहं तु मनुष्य:”।
“अहं मम परोपकारस्वभावः कथं त्यजामि ? ” इति।
यः अपकारिणाम् अपि उपकारं करोति सः एव साधुः भवति ।

Gaṅgātīre ekaḥ sādhuḥ āsīt,
saḥ sādhuḥ upakāraṁ karoti sma,
Yaḥ upakāraṁ karoti tasyāpi upakāraṁ karoti sma,
Ekasmin dine saḥ gaṅgānadyāṁ snanam kartuṁ gatavān,
Nadīpravāhe ekaḥ vṛścikaḥ Āgataḥ,
Saḥ sādhuḥ vṛścikaṁ dṛṣṭavān,
Taṁ hastena gṛhitavān,
Tire sthāpayituṁ prayatnam kṛtavān,
Kintu saḥ sādhoḥ hastam Ādaśat,
Sadhuḥ taṁ tyaktavān,
Vṛścikaḥ jale apatat,
Punaḥ sadhuḥ vṛścikaṁ gṛhītvā tīre sthapayituṁ prayatnaṁ kṛtavān,
Punaḥ vṛścikaḥ hastam adaśat,
Evam anekāvāraṁ sādhuḥ vṛścikaṁ gṛhītavān,
Vṛścikaḥ api adaśat,
Nadītīre ekaḥ puruṣaḥ āsīt,
” sādhumahārāja! Ayam vṛścikaḥ duṣtaḥ,
Saḥ punaḥ punaḥ daśati,
Bhavān kimartham taṁ haste vṛthā sthāpayati?
Vṛścikam tyajatu”
Iti uktavān saḥ,
Tadā sādhuḥ uktavān – ” vṛścikaḥ kṣudraḥ jantuḥ,
Daśanaṁ tasya svabhāvaḥ,
Saḥ svasya svabhāvaṁ na tyajanti,
Ahaṁ tu manuṣyaḥ, aham mama paropakārasvabhavaḥ kathaṁ tyajāmi? Iti,
Yaḥ apakāriṇam api upakāraṁ karoti saḥ eva sādhuḥ bhavati.

Pada dahulu kala, ada seorang suci yang tinggal di sungai gaṅgā, ia selalu membantu orang lain, ia melakukan kebaikan bahkan bagi mereka yang merugikan nya, suatu hari ia pergi untuk mandi di sungai gaṅgā, di sunga datangkah se ekor kalajengking. Sang orang suci mengambil kalajengking dan mencoba meketakan nya di tepian, tapi kalajengking menyengat tangan orang suci itu, orang suci tersebut menjatukan kalajengking. Kalajengking jatuh di air, orang suci mengambil lagi kalajengking itu dan mencoba meletakannya di tepi sungai. Kalajengking kembali menyegat tangan nya. Demikianlah orang suci beberapa kali mengambil kalajengking dari air dan setiap kali kalajengking menyengat.
Ada seorang pria di tepi sungai ia mengatakan, “Wahai orang suci! Kalajengking ini berbahaya, ia menyengat dan menyengat lagi. Mengapa kau memegangnya di tangan mu? Tinggalkan lah dia” Orang suci menjawab Kalajengking ini adalah mahkluk yang rendah. Menyengat adalah sifatnya, ia tidak meminggalkan sifat alaminya. Saya adalah seorang Manusia. Bagamanakah saya bisa memggalkan sifat alami saya yaitu berbuat baik kepada Mahkluk lain? “

Ya yang berbuat kebaikan bahkan kepada yang mencedrainya, Ialah sesungguhnya orang suci.